Woetsjaaa…..!!!!! Zelfverdediging bij het solliciteren

En dan met de bijbehorende Steven Seagal vechthouding erbij. Doe ik elke week. Samen met mijn man doe ik aan KravMaga, een van oorsprong een Israëlische zelfverdedigingsport waarbij je leert om jezelf te verdedigen en aan je tegenstanders ‘pijnprikkels’ uit te delen zoals onze trainer altijd zegt.

Huh!?

Ik kan me indenken dat je eigenlijk geen idee hebt wat dit is. Kort: iemand valt je aan met een mes en wij leren dan om deze aanval af te weren en de aanvaller dusdanig uit balans te brengen zodat je jezelf kunt redden. Dames: ik heb inmiddels de perfecte ‘kick in the groin’ geleerd oftewel ‘ga altijd voor het kruis’ en ik heb ervaren hoe het is om een kerel van 2 meter tegen de grond te werken. Superkicken!! Heren: jullie leren dit ook allemaal.

Wat ik ook heb geleerd is om letterlijk te incasseren. Het is niet zo dat ik elke training met ernstige verwondingen thuis kom -wat blauwe plekken daar gelaten-, maar tijdens de training ben je én aanvaller én slachtoffer. Daarnaast wordt er ook gebokst. Dit is om je reactievermogen te trainen, je te laten wennen aan het krijgen van klappen en om je grenzen te leren bewaken.

KravMaga…

Met name de laatste twee dingen komen overeen als we het hebben over solliciteren vanuit het oogpunt van een sollicitant. Oké, ik kan je verklappen dat als je echt ‘op je bek geslagen wordt’ dat dit niet leuk is. Een tijdje geleden was ik zwaar de sjaak en kreeg ik de ene na de andere klap. Mijn knokkels waren bont en blauw en ik had geen gebroken neus of blauw oog ofzo, maar naar mijn idee scheelde het niet veel! Onze trainer was echter beretrots op me. Ik had een goede techniek laten zien en me niet klein laten krijgen.

En ik!? Ik kon wel janken! -dat heb ik op de terugweg in de auto ook gedaan hoor- Ik vond het helemaal niet leuk! Verschrikkelijk zelfs! Ik kreeg dit mee om over na te denken: “volgende keer eerder aangeven als het te hard gaat. Niemand anders dan jijzelf kunt dat bepalen.” Nou; ik kan je verklappen dat ik mijn dekking -je verdediging- nu beter op orde heb en als me iets niet bevalt dan geef ik dit onmiddellijk aan. Duh… laat me niet nog een keer op mijn snufferd slaan!

…versus solliciteren

Het bovenstaande gebeurt menigeen ook bij het solliciteren, dat incasseren: je hebt te weinig werkervaring *bam*, je bent overgekwalificeerd *mep*, je past niet in ons profiel *beng* of deze dan; je hoort nooit meer iets *poef*. Keer op keer klappen opvangen als het (weer) niet gelukt is. Ik had dit ook! En ik vond het écht niet leuk, maar ging hier behoorlijk lang mee door.

Eigenlijk typisch; ik heb ervaren -en ik gok dat velen dit herkennen- dat als je fysiek pijn wordt gedaan, zoals met boksen, dat je dan eerder ingrijpt dan als je mentaal pijn wordt gedaan. Terwijl dit niet minder erg is. In beide situaties word je dekking op den duur minder, het kost je meer kracht om overeind te blijven en een tegenstander krijgt steeds meer grip op je.

Het tij keren

Ik begeleid mensen in hun eerste stappen richting die arbeidsmarkt en hoor dan dat al die klappen die ze krijgen heel veel doen met het zelfvertrouwen. Ik herken dit wel. Het is heftig, maar ik weet ook uit ervaring dat je zelf het tij kunt keren. Bij KravMaga begint het met de juiste verdedigingspositie aan te nemen en je ogen altijd op je tegenstander gericht te houden. Daarnaast scan je voortdurend je omgeving om ander gevaar het hoofd te bieden.

Bij solliciteren werkt dit eigenlijk niet anders. Voordat je die sollicitatie de deur uit doet, neem een stap terug, kijk naar je eigen kracht en ‘techniek’ en scan je omgeving. Waar ben je goed in? Waar kun je dit laten zien en hoe ga je vervolgens solliciteren? Door een stap terug te nemen en je bewust te worden van jezelf en je omgeving groeit je dekking en komen de klappen minder hard aan. Sterker nog, wat ik zowel bij KravMaga als het solliciteren heb ervaren: als ik een goede dekking heb en met beide benen stevig op de grond sta, wordt het voor de tegenpartij überhaupt lastiger om een klap uit te delen. 

Trainen, trainen, trainen

Wil je dit leren, dat kan. Het gaat net als met lopen en fietsen niet op één zondagmiddag. Het vraagt training. Het vraagt om zelfreflectie en durf. Het vraagt ook om je grenzen onder ogen te komen en deze af te bakenen. En om hulp te vragen als je er alleen niet uitkomt. Deze hulp bieden is mijn vakgebied. Ik train graag met je om je situatie te veranderen en je dekking sterker te maken. Hé en als het mij is gelukt, waarom jou dan niet!?

Dan komt er een punt waarop ik, als jouw knokkels figuurlijk bont en blauw zijn en je eigenlijk alleen maar wilt huilen, ongetwijfeld tegen je zal zeggen wat mijn trainer tegen mij zei: “ik ben beretrots op je!” En daarna ben je beretrots op jezelf.

Let op: ik heb deze blog geschreven toen we nog ongestoord hijgend en puffend bij elkaar in de armen mochten vliegen. Op dit moment trainen we in kleine groepen buiten, uiteraard op veilige afstand van elkaar.