Wat als je grootste pijn in de voorbereiding zit?

Over 14 dagen, 18 uur en 30 minuten is het zover: de 105^e Vierdaagse. En ik ben er bij. Voor de tweede keer.

Ergens op een koude dag in januari kreeg ik een mailtje dat ik me weer kon inschrijven. “Zal ik het doen?” vroeg ik aan Alwin. “Waarom niet?” was zijn antwoord. “Omdat ik zo’n last had van mijn voeten…” Lees: ik had na 3 dagen 4Daagse -waarvan 1 dag 30+ graden en 1 dag meer dan 20km in de regen- 7 blaren ter grootte van een 10 cent stuk en 3 beschadigde teennagels aan mijn rechtervoet en 1 teennagel ‘die er vanaf is gevallen’ aan mijn linkervoet. Lang leve nagellak om de boel nog een beetje te kunnen camoufleren… Maar ik zag er niet echt bepaald charmant uit en ik waggelde als een eend de dagen daarna.

Maar goed, in januari was de boel wel weer geheeld en zelfs de beschadigde nagel van mijn dikke teen zag er weer oké uit. Verder voelde ik me fysiek fit en was ik nog steeds in de gloria dat ik het gehaald had! Sterker nog, mijn kruisje kijkt me aan terwijl ik dit schrijf.

Dus waarom niet?

Tja, misschien toch om wat meer te experimenteren met nieuwe schoenen? Kijken wat mijn voeten doen? Ofzo. Elke reden die ik aandroeg om me niet te hoeven inschrijven, werd keihard onderuit gehaald door mijn echtgenoot. En ik kon hem geen ongelijk geven. Ik hinkte letterlijk en figuurlijk op twee gedachten en allebei waren ze niet zo heel erg sterk. Ik waggelde eigenlijk al voordat ik me had ingeschreven. Het meeste belangrijke: het is uiteindelijk mijn beslissing en zijn vragen waren achteraf gezien mijn eerste groeimoment.

Maar… als je je niet inschrijft, kun je dit later niet meer goedmaken, dus: ik heb me ingeschreven, betaald en ben nu een ‘wandelschoen’. Jeej!!!! Dit betekent dat ik op ‘de’ vrijdag in de groep zit met de vroege start om 4.30 uur en 2 uur langer mag genieten van mijn tocht over de Via Gladiola naar de finish op de Wedren. Wat een feest!! Alwin gaat me weer verzorgen en het trainen kan beginnen. Hoppa!

Excuus Truus

Ik heb weer keurig een schema gemaakt en begin hier heel trouw aan. Vorig jaar had ik dik 1000km in de beentjes. Dit jaar hoeft dat gelukkig niet. Iets met het geheugen van je spieren en ervaring, maar ongetraind is met mijn tere voetjes écht géén optie. Door wind en kou loop ik dus door de Arnhemse heuvels. Regen doe ik met trainen niet. Dat is een extra risico op blaren en dat vermijd ik. Prima als ik in juli door de regen moet, maar niet met trainen. Zei ze, met de wetenschap dat de vooruitzichten voor die 4 dagen nu 23-24 graden en droog zijn. Ik heb leuke podcasts gedownload en de 4Daagse Spotifylijst, dus wie doet me wat!

Nou… ikzelf.

Alleen lopen heb ik vorig jaar niet als hinderlijk of vervelend ervaren, het trainen ook niet, maar dit jaar ben ik me serieus bij elke training -en het zijn er veel tot juli- tegengekomen. Elke keer weer diezelfde harde kop en die benen die niet vooruit te branden zijn… En het is zelfs zo erg dat ik nu met nog 14 dagen te gaan, de motivatie heb van een fruitvlieg.

Inmiddels ben ik de koningin in het verzinnen van smoesjes waarom ik niet hoef te gaan wandelen. En waarom trainen sowieso overschat is. En dat ‘rust = herstel’, dus dat ik beter thuis kan blijven. Ik heb zo onderhand iedereen die ik maar kan bedenken al aan z’n jas getrokken om mee te gaan, zodat ik maar niet alleen hoef te lopen en het kan me op dit moment ook echt geen bal meer schelen als zij zich hélemaal kapot lopen op afstanden van +25km, als ik maar steun krijg onderweg. En Alwin… hij kan helaas niet zover lopen, maar hem zet ik in om ’s avonds dat rondje door de wijk te kunnen skippen. “Ah lief, drukke dag gehad zeker hè? Je zult wel te moe zijn om te wandelen hè? Geeft niet, doen we het wel een andere keer.” En hop, kan ik ook lekker op de bank kruipen.

En onderweg… ik ken de 4Daagse muzieklijst -van bijna 12 uur muziek- uit mijn hoofd en heb complete series podcasts verslonden. Alles om maar niet tot mezelf te hoeven komen en gewoon stoïcijns die kilometers te maken.

En mijn voeten… die gaan goed. Hier en daar wel wat dingetjes, maar ik heb een hotline met mijn podotherapeut, dus no worries.

Mijn 4Daagse gevoel

Had ik al gezegd dat het over 14 dagen is? Dus 2 weken? Aan de ene kant voelt dit als heel lang en aan de andere kant superkort. En vorige week ben ik ingestort. Er is geen link tussen het aantal dagen en mijn instorting, maar het is wel gebeurd.

Vorige week stond er 40km op de planning. Ik heb me wezenloos gewerkt en gepland om 1 dag vrij te houden, zodat ik die dag aan mijn 40km training kon besteden. Met pijn en moeite ben ik die dag uit bed gestrompeld en ging mijn ‘grote ronde van 40km’ al naar ‘2 rondes van 20km’ met een escape om te kunnen stoppen indien nodig. Niet dat ik dit ga doen, maar just in case.

Nou… ik heb uiteindelijk 9km. volgemaakt en ben toen huilend en van slag op de bank geploft. Ik, die best een harde kop heeft, heeft gewoon niet eens 10km vol kunnen maken! 10km = 1 uur en 3 kwartier en dit was nóg teveel… hoe dan!?… En nu heb ik geen 40 gelopen. Sterker nog, niet eens 20!

En toch zat hier mijn grootste groei van deze 4Daagse.

Het ‘ik moet en zal het volhouden’ ‘geen gepiep’ enz enz enz heb ik los moeten laten. Waar ik vorig jaar mezelf in 4 dagen tegenkwam, waren het nu 4 maanden. Afgelopen weekend vroeg Alwin me: “voor wie loop je eigenlijk?” Ik: “voor mezelf”. En zo is het. En stel dat ik het niet haal, dan is dat waarschijnlijk een grotere groei dan dat ik met meer en nog grotere blaren over de finish strompel. Die pijn ken ik wel en kan ik handlen, maar opgeven… pffff…. da’s een dingetje.

Alleen al door dit hardop uit te spreken en het nu de komende 14 dagen recht in de ogen te kijken, is mijn kruisje. De druk wordt al minder en ik zet erop in dat ik dit nodig heb om mijn doel te behalen: fijn en ontspannen lopen. Genieten van alles wat er onderweg gebeurd. Voor het aantal kilometers dat ík wil lopen en niet wat mij wordt opgelegd. Mijn doel voor de laatste weken is dan ook om met ‘zachtheid’ naar mezelf te kijken.

Jouw sollicitatiegevoel

Ik herken het ‘ik moet en zal’ die leuke baan vinden en wel nu in mijn werk. Afstand nemen en kijken wat ík wil, hoe ík het ga aanvliegen en wat míjn leermomenten onderweg zijn interesseert me geen ene bal, zie ik elke week wel een keer terug bij één van mijn studenten.

Eigenlijk hebben zij mijn 4Daagse gevoel bij het solliciteren. En dan idem het ‘excuus truus’ gevoel hoor. ‘Laat ik maar niet solliciteren, want…’ En waar ik eerder misschien wel eens dacht: “wat jij nodig hebt, is een schop onder je kont”, denk ik nu… “oké misschien is die baan niet jouw grootste leermoment maar de weg er naartoe. En hoe gaan we dit aanvliegen?”

Ik merk dus dat de inmiddels kleine 700km die ik toch al getraind heb, ook training is om mijn werk nog beter te kunnen doen.

Dus hoe ik er ook bij loop op vrijdag 21 juli, deze mag ik in elk geval in mijn zak steken:

• Toch uiteindelijk op de 18^e juli zo’n 800km in the pocket aan training
• De hele Spotifylijst van de 4Daagse kennen
• Wijzer geworden van alle podcasts
• Een getraind lijf en geharde voetjes (en geen kilo afgevallen, maar dit terzijde)
• Zachter naar mezelf kunnen kijken
• Mijn werk beter kunnen doen
• Zien dat de weg er naartoe minstens zo belangrijk kan zijn dan de finish of die ene baan
• Last but not least, stoppen omdat het ‘gewoon’ niet meer gaat zonder reden, ook mag

Ook als je aan het solliciteren bent. Stop. Neem afstand, waar loop je vast, wat heb je nodig om uiteindelijk bij je doel te komen? Is je doel nog wel je doel? En maak een nieuw plan indien nodig.

Mijn doel is nog steeds genieten van wat er allemaal om me heen gebeurt en mijn plan: nog 2x 40km lopen en verder niks. Om vervolgens op dinsdag 18 juli om 3 uur ’s nachts met het wekkertje wakker te worden en zien wat de komende vier dagen me gaan brengen…