Straalangst… nog nooit van gehoord en toch heb ik het

Stel je voor… een zaterdagavond thuis op de bank. Met een boek en een goed glas wijn. Niks meer aan doen, toch!? Totdat je door een nieuwspagina op internet scrollt en iemand tegenkomt uit je studententijd die je goed kent -oké waarmee je wel eens flink bent doorgezakt-, uit het oog bent verloren -want zo gaan die dingen- en ziet welke stappen iemand carrièretechnisch heeft gemaakt en denkt “holy canoly… en ik lig hier een beetje op de bank te hangen met mijn wijntje…” Ineens smaakt’ie minder lekker en vindt mijn hoofd hier vanalles van.

Yep, ik heb eerder geschreven dat Steven Spielberg wel eens jaloers zou kunnen zijn op de scenario’s die zich soms in mijn hoofd ontvouwen en dit was er weer eentje in de categorie “en wat heb ik dan wel niet bereikt???? Totally niks dus”. En dan neem je hier een pose bij aan waarbij je als een diva in de bank hangt, met in de ene hand dramatisch dat glas wijn en je andere hand theatraal met je handpalm naar buiten tegen je voorhoofd. Dat dus. En dan een verbaasde echtgenoot naast je die reageert met “wat heb jij nou!?” Waarbij je zo’n vastlopende langspeelplaat in je hoofd hoort, meteen uit je drama getrokken wordt en denkt “geen idee eigenlijk”.

Maar… blijkbaar zit er wel een trigger

Aan de andere kant, bij het idee dat mijn bedrijf een vlucht zou kunnen nemen als ik een bepaald idee ga uitwerken, krijg ik de vlekken in mijn nek. Stel dat deze dramaqueen dan óók de nieuwspagina’s zou kunnen halen… Ik zag laatst dat ik gevolgd wordt door iemand waar ik tegenop kijk. Wow! Ik ervoer Yeah en OMG tegelijk en op hetzelfde moment. …scary…

Ik had het er met mijn coach over en ik kon haar niet uitleggen wat ik bedoelde. Ze vroeg op een gegeven moment of ik last had van straalangst. En die kwàm me toch binnen! Ik had nog nooit van het woord gehoord, maar het was de spijker op zijn kop.

Als ik met studenten praat, hoor ik vaak dat ze last hebben van faalangst. Bang zijn dat iets niet lukt. Dat ze zullen falen. In hun ogen vergaat dan de hele wereld en is hun carrière sowieso gedoemd om te mislukken. Dit kan ik als coach prima handlen. Ook omdat ik vandeweek zelf ervaren heb dat ik graag 100% inzet toon, maar dat het resultaat niet perfect hoeft te zijn. Kijk naar wat er goed gaat en leer van datgene dat beter of anders kan. En daarnaast: waar heb je wel of geen invloed op? Mocht je hier tegenaan lopen, dan denk ik graag met je mee hoe jij dit, net als ik, kunt handlen.

Nee, geef mij maar straalangst

Waar ik tegenaan loop is dus ‘straalangst’. De angst om boven het maaiveld uit te steken. Ik heb dit een keer ervaren toen ik Intercedent van het Jaar was. Supermooie ervaring, maar ik ben ook afgefikt tot aan mijn enkels. Dat heb ik met een hoop therapie getackled, dus waarom zit die angst er dan nog? Geen idee… Misschien omdat het kwetsbaar voelt dat ik mijn hart openstel door mijn bedrijf? Er met gestrekt been in ga? Met open vizier? En dat dit altijd blijft? En waarbij mijn hart nu roept “EN DA’S MAAR GOED OOK!”

Een oud-collega heeft een keer tegen me gezegd: “houd er rekening mee dat als je het pad van je hart op gaat, dat er dan geen weg meer terug is. Alle lastige dingen die je tegen gaat komen, zul je het hoofd moeten bieden”. En hij heeft verdomd nog gelijk gekregen ook. De grootste mindfuck is dat hoe dichterbij je komt, des te hoger worden de obstakels… -zucht-

Er zijn een hoop truukjes hoe je hier mee om kunt gaan. Van de voors- en tegens naast elkaar zetten, iets in je hoofd groter maken dan het is en hierdoor in het belachelijke trekken -zoals ik op de bank heb gedaan-, de risico’s analyseren en zo heeft iedereen wel iets wat werkt.

Terug naar de kern

Da’s het mooie: het gaat erom waar jij op aanslaat! Voor mij helpt het op dit moment om terug te gaan naar de kern. Als ik even alle externe invloeden buiten beschouwing laat, waarom wilde ik ook alweer doen wat ik doe? Gisteravond toen ik niet kon slapen, heb ik mijn eerdere blogs nog een keer doorgelezen. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk was van de adviezen en tips die ik deel. Ze komen uit het hart en hierin voelt het voor mij oké om me kwetsbaar op te stellen. Misschien steek ik niet boven het maaiveld uit, maar door het schrijven voel ik me wel af en toe een ‘sitting duck’. En dat is oké. Ik voel me een eend in een comfortabele fauteuil.

Hmmm… Ik ga eens bij mezelf na wat ik nodig heb om die fauteuil een beetje op te krikken, zodat ik er mee over het maaiveld kan kijken.

Note to self: begin met onderzoek vanuit interesse en nieuwsgierigheid! Wat heb ik hier voor nodig: even geen social media of nieuwspagina’s en zometeen een stevige wandeling door het bos. Het is inmiddels namelijk zondagmorgen en de wijn is ingeruild voor een lekkere koffie, verzorgd door mijn eerste lezer en grootste fan: mijn man. Oh, en ik zet er op in dat ik van hem zometeen een ‘schop onder mijn kont’ krijg om vandaag ook nog iets met dat briljante idee te gaan doen 😉

Maak er een mooie dag van!

PS. de foto heb ik zelf gemaakt tijdens een zonsopkomst in The Grand Canyon.