De laatste dit jaar, ‘let’s hope it’s a good one’!

Volgens mijn social media kalender ben ik vandaag weer toe aan het posten van een blog. Ik heb wel wat op de plank liggen, maar wil eigenlijk voor mijn laatste blog van het jaar een mooie afsluiter hebben. Je weet wel, zo eentje waardoor de donkere dagen voor Kerst toch net een beetje minder donker zijn.

Ik heb me rot geprakkiseerd -zoals mijn oma altijd zei- over een geschikt onderwerp en ik vond alles te cheesy, suf, gewoon niet leuk genoeg, stom of echt helemaal niks. Ik bedoel, hoe kan ik nu mijn lezers en mijn doelgroep, mijn studenten en jonge alumni, een hart onder de riem steken als ik net in een column van Pieter Derks hoor “we zijn weer terug waar we waren”?

Lockdown 2

Feitelijk is dat zo en je hoeft maar een krant open te slaan of een beetje te surfen op het internet en je komt de meest verschrikkelijke en ‘complot theoretische’ verhalen tegen. Ik kom uit een horeca familie en leef ontzettend mee met iedereen die de tent wéér moet sluiten. Ik ken de impact die dat heeft. Ik leef ook mee met de winkeliers die nu met bergen Kerstcadeaus blijven zitten, die je in januari écht niet meer aan de straatstenen kwijt kunt en het doet me pijn om te lezen dat iemand op Twitter een noodkreet plaatst om uit te reiken naar een ander, omdat eenzaamheid op de loer ligt.

Ten opzichte van de vorige lockdown mag ik nog steeds niet klagen. Dit schreef ik toen en het geldt nog steeds:

“Voor alle duidelijkheid: mijn man en ik zijn gezond, we hebben een huis met een tuin, we kunnen naar buiten, we kunnen helaas onze ouders niet zien, maar ook die zijn gezond, er is voldoende wc-papier in huis, evenals handgel, er komt genoeg binnen om de hypotheek te betalen, dus onder aan de streep hebben we het prima.”

Een bericht over Kees en Annemarie

Ik las gisteren een bericht op LinkedIn van Raymond van de Klundert, beter bekend als Kluun. Hij schrijft over een restaurant bij hem in de buurt, Kees, waar hij eten heeft afgehaald. Eerst gaat het over een twintiger die wat bovenop het pinbedrag doet om Kees tegemoet te komen. Vervolgens laat hij een bericht lezen dat bij de bestelling zat. Het is een stappenplan waarbij je de maaltijd van Kees extra opleukt om er samen met je tafelgenoot een fijne avond van te maken.

Ik vond het zo mooi om te lezen! Oké, ik zit al met tranen in mijn ogen bij de Kerstreclame van de gemiddelde supermarkt, maar bij deze… Ik was helemaal van slag! Ik vind het dan weer lastig om te reageren als half Nederland dat doet, maar echt waar; al is het eten steenkoud, hier krijg je het vanzelf warm van.

Wat een briefje bij de afhaalmaaltijd niet kan doen. Hier spreekt uit dat Kees en zijn vrouw Annemarie hun werk doen vanuit hun hart. Net even dat extraatje leveren en degene waarvoor je het doet ook echt ziet. Niet een beetje afraffelen of alleen maar doen wat je moet doen. Iets waarbij ik altijd meteen denk “als je je werk niet leuk vindt, ga dan in gódsnaam wat anders doen, zodat ik er geen last van heb”. Heel bruut, I know.

Dit heb ik trouwens een keer hardop gezegd tegen een stuk chagrijn van customs op een vliegveld in de VS. Iets wat ik beter niet had kunnen doen -ahum-. Mijn reisgenoten en ik werden uit de rij gehaald en yep, we mochten onze koffers openmaken en kregen de hele sjebeng voor onze kiezen. Dus: don’t try this in the US!

Mijn behoefte…

Eerder heb ik wel eens verteld dat ik werk vanuit de verbindende communicatie, waarbij je op onderzoek gaat naar de behoeften die je hebt. En waarbij je kijkt of deze vervuld worden. Ik merk in deze tijd dat bij mij compassie, inlevingsvermogen en warmte de boventoon voeren, maar ook authenticiteit.

Bij alle negatieve berichten die ik tegenkom, voel ik aan mijn hele lijf dat het in opstand komt. Hier vind ik weinig compassie of warmte in terug bijvoorbeeld. Niemand verklappen, maar ik heb dan ook een aantal mopperkonten even ‘on hold’ gezet binnen mijn social media accounts. Ik snap dat je je ei kwijt wil, ik hoop ook oprecht dat het je oplucht, maar ik word er heel onrustig van.

Zo’n bericht van Raymond van de Klundert daar worden *patsboem* in één klap al mijn behoeften mee vervuld. De compassie met de situatie van Kees en Annemarie, hoe zij zich inleven in hun klanten en het stappenplan dat nu eigenlijk niemand meer kan kopiëren ben ik bang, haha. Da’s niet erg hoor! Iedereen heeft namelijk iets eigens, iets unieks, dat een ander weer niet kan overnemen. Maak hier gebruik van zou ik zeggen!

… versus jouw behoefte

Dit brengt me bij mijn missie: mensen het pad laten ontdekken van iets waar ze écht helemaal vlinders van in hun buik krijgen. Het liefst in hun werk uiteraard. Iets wat ik zelf ook heb nagestreefd en nog steeds.

Stress heb ik er van, als ik weet dat iemand op sollicitatiegesprek mag en het kon h’m wel eens worden… Of ik ben door het dolle als iemand een leuke baan heeft gevonden en op z’n plek zit.

Ik kan me best voorstellen dat je nu denkt, flikker op blij ei met je ‘oh wat moeten we weer positief doen’ verhaal. Ik kan niet invullen wat dit verhaal met je doet, maar wil je wel vragen om hier de komende dagen eens naar te durven kijken.

Als je bent uitgeraasd op mij of uitgejankt omdat je het wel mooi vindt, wat blijft er dan over? Het is f*cking irritant namelijk: als je het jezelf gunt om even uit te razen, komen vanzelf je gevoel en de behoefte die hierbij hoort, bovendrijven. Wat is dit bij jou? En wat heb jij nodig om hieraan tegemoet te komen?

Bij mij was het dit keer om deze blog te schrijven en de boodschap van Kluun verder te verspreiden. Ik denk nu ook meteen “had ik niet gewoon op het bericht kunnen reageren? Had ik een leuke reactie teruggekregen en klaar is ‘kees’! Da’s toch veel eenvoudiger!?”

Hmmm, toch niet. Zoals gezegd, zijn bericht raakt aan mijn kern. Ik wil ook dat stapje extra zetten voor mijn studenten en doen waar ik vanuit mijn hart in geloof. En als ík me al niet kwetsbaar durf op te stellen, hoe kan ik dit dan verlangen van mijn doelgroep?

Dus: niks meer aan doen en *press send*

Op naar 2021!

Heb hele fijne feestdagen met iedereen die je lief is! Dichtbij of iets verder weg. En voor aan de Kerstdis: waar ligt jouw kern oftewel wat vertelt jouw hart je? Want je weet het: luister naar je hart, dat klopt altijd!

Betekent dit, dat je niet wil eindigen als dat stuk chagrijn van customs en je voornemen voor 2021 een nieuwe baan wordt, weet dan ook dat je dit niet alleen hoeft te ondernemen… Mijn support heb je, net als de ‘Kezen en Annemaries’ in onze buurt.

PS. Meneer van de Klundert, ik gok dat u het niet erg vindt dat uw verhaaltje over Kees en Annemarie mijn inspiratiebron is geworden. Ik kreeg het er oprecht warm van. Wij hebben hier in de buurt onze eigen ‘Kezen en Annemaries’ en ook al hebben zij geen stappenplan, een ‘bedankt voor je support en de eerste koffie is gratis als we weer open zijn’ doet het ook! Naast iets bovenop de rekening uiteraard.